هر که گوید کان چراغ دیده ها را دیده ام

پیش من نه دیده اش را کامتحان دیده ام

چشم بد دور از خیالش دوشمان بس لطف کرد

من پس گوش از خجالت تا سحر خاریده ام

گر چه او عیار و مکار است گرد خویشتن

از میان رخت او من نقدها دزدیده ام

پای از دزدی کشیدم چونک دست از کار شد

زانک دزدی دزدتر از خویشتن بشنیده ام

جمله مرغان به پر و بال خود پریده اند

من ز بال و پر خود بی بال و پر پریده ام

من به سنگ خود همیشه جام خود بشکسته ام

من به چنگ خود همیشه پرده ام بدریده ام

من به ناخن های خود هم اصل خود برکنده ام

من ز ابر چشم خود بر کشت جان باریده ام

ای سیه دل لاله بر کشتم چرا خندیده ای

نوبهارت وانماید آنچ من کاریده ام

چون بهارم از بهار شمس تبریزی خدیو

از درونم جمله خنده وز برون زاریده ام